Niets in het leven is belangrijker dan je eigen kinderen. Juist dat gevoel maakt ook dat er bij een scheiding zulke grote emoties los komen: niet alleen verlies je je partner, maar je verliest ook het vanzelfsprekende dagelijkse contact met je kind(eren). Als er vervolgens op basis van die emoties beslissingen worden genomen, kunnen ouders lijnrecht tegenover elkaar komen te staan. Beiden ogenschijnlijk met het belang van de kinderen voorop. 

Ik heb jarenlang aan dit strijdmodel meegedaan. De ene keer voor een moeder, de andere keer voor een vader. Altijd in de veronderstelling het beste te doen. Toen ik zelf kinderen kreeg veranderende dit gevoel langzaam aan. Het voelde niet meer goed om ouders in de rechtbank tegenover elkaar te zien staan en een rechter een beslissing te laten nemen over hun kinderen. Een uitspraak van de rechter zorgt vaak ook niet voor de gewenste rust, maar leidt veelal tot weer nieuwe discussies en uiteindelijk nog meer procedures. Het zorgt voor een negatieve spiraal waarbij niet alleen de ouders de diepte in worden getrokken, maar ook de kinderen. 

Als scheidingsmediator zag ik daarnaast ook de ouders die samen aan tafel zaten om er samen uit te komen. Dat was (en is) niet altijd makkelijk en natuurlijk waren daar ook discussies, maar er was één groot verschil: aan het einde van een mediationtraject was er rust en twee liefdevolle ouders die samen vol goede hoop de toekomst in gingen.

Precies dát is de reden waarom ik als advocaat heb besloten ouders niet meer individueel bij te staan, maar alleen nog sámen. Ik ben er oprecht van overtuigd dat dat beter is, niet alleen voor mijn gevoel, niet alleen voor de ouders, maar met name voor de kinderen!

Weten of ik ook jullie kan helpen bij jullie aanstaande scheiding of zijn jullie al gescheiden en komen jullie er samen even niet uit maar willen jullie de gang naar de rechter voorkomen? Neem contact op!