Soms baal ik van mijn werk…
Gisteravond een heerlijke avondwandeling gemaakt in het donker, wind in mijn haren en het rustgevende geluid van het Markermeer dat tegen de dijk opspat. Eindelijk kon ik ontspannen en laat ik alles los…
Mijn grootste kracht om mensen te willen helpen, is ook mijn grootse valkuil.
Deze week kreeg ik een mondelinge uitspraak van de meervoudige familiekamer dat een minderjarige toch naar haar vader mag verhuizen. Bij de eerste zitting waren alle alarmbellen afgegaan ivm ouderonthechting. Na een rapport van de bijzonder curator was alles opeens anders. Geen sprake van ouderonthechting en de minderjarige mag verhuizen, maar wel onder de voorwaarde dat ouders hulpverlening krijgen.
Dat er hulpverlening moet komen, is iedereen het over eens. Al bij de eerste zitting in de zomervakantie is dat afgesproken, maar nu 3 maanden later, is er nog steeds niets van de grond gekomen. Eerst was er de zoektocht naar wie de juiste hulpverlening kon bieden en nu is daar de wachtlijst. Ik word er moedeloos en zo verdrietig van.
Daar waar eerst gezegd werd: eerst hulpverlening, dan pas verder kijken naar wat in het belang van de minderjarige is (zorgvuldigheid boven snelheid), was het nu toch: eerst verhuizen en dan hulpverlening. Wetende dat ouderonthechting vaak niet gezien of tijdig herkend wordt, houd ik mijn hart vast. De tijd zal het leren hoe dit afloopt.
Voor nu leef ik mee met de moeder van dit kind. Ik heb mijn best gedaan en zal doorgaan moeder te ondersteunen, daar waar ik kan. Ja, soms baal ik echt van mijn werk.