Hij was 34 jaar oud, licht kalend met een onverklaarbare moedervlek net boven zijn rechter wenkbrauw. Hij was vastberaden, vandaag zou hij een advocaat bellen…
Heel zijn leven had hij het gevoel gehad er niet bij te horen. Hij was een kop groter dan zijn broers, was sportief, haalde met gemak het vwo en was geïnteresseerd in politiek en wat er in de wereld gebeurde. Zijn ouders waren klein, zijn vader gezet en bracht zijn dagen voornamelijk voor de tv door. Hij was jaren geleden afgekeurd en sindsdien was de thuissituatie er niet beter op geworden.
Als oudste van de kinderen, had hij het het zwaarst te verduren gehad. Zijn broers vroegen hem vaak waarom ga je er nou tegenin? Laat het toch, doe gewoon wat je moet doen. Maar zo zat hij niet in elkaar. Het kwam steeds vaker tot behoorlijke woordenwisseling. Op zijn 18de verjaardag ging hij het huis uit. Het contact met zijn vader verbrak hij . Zijn broers begrepen hem niet en zijn moeder zat vaak te huilen als ze elkaar zagen. Het leek erop alsof ze hem iets wilde vertellen maar steeds deed ze het niet. De jaren gingen voorbij. Zijn vader werd ernstig ziek en overleed. Hij is nog afscheid gaan nemen maar zijn vader keurde hem geen blik waardig en zei alleen “Goh, jij leeft dus wel nog”. De erfenis heeft hij verworpen. Hij was toen 28 jaar.
Hij trouwde, kreeg een dochter en later ook een zoon. Hij werd als eigen zoon opgenomen door zijn schoonfamilie en gaf zijn vrouw en kinderen oneindige liefde. Hij heeft zich vaak afgevraagd waarom hij dit in zijn jeugd nooit heeft gehad.
Op een zondagmorgenvroeg bereikte hem het treurige nieuws dat ook zijn moeder was overleden. Hij was 32 en had beide ouders verloren. Hij voelde zich gebroken. Samen met zijn broers regelden hij de uitvaart en bedacht op het laatste moment om nog een rouwadvertentie in de plaatselijke krant te zetten. Achteraf gezien zou dit voor hem zijn leven veranderen.
De donderdag erop was de uitvaart. Er waren niet veel mensen, zoveel contacten had ze tenslotte niet. Achter in de zaal stonden een voor hem onbekende man en vrouw. Toen hij hem zag ging er iets van herkenning door hem heen. Hij zag dat zowel de man als de vrouw vol ongeloof naar hem aan het staren waren…
De plechtigheid was voorbij en iedereen kwam hem en zijn broers condoleren. De man en de vrouw kwamen op hem af. De man begon te vertellen. “Ik heb je moeder vroeger heel goed gekend. We waren heel erg gek op elkaar maar haar ouders vonden mij geen goede keuze voor haar en tja toen kwam ze jou vader tegen”. Het was opeens voorbij en ik weet nog steeds niet waarom. Ze raakten verder aan de praat en geen van beiden ontgingen de gelijkenissen, dezelfde lengte, de teruggetrokken haargrens, dezelfde bruine ogen met bij de wenkbrauw een kenmerkende moedervlek. Het zou toch niet?
Ze hielden contact en er werd een band opgebouwd. Twee jaar later besloten ze een DNA te doen en wat bleek? Voor hem stond zijn echte vader. De vader die hij nooit gekend had. De vader die hij had gemist en waar hij zoveel gemeen mee had. De vader die inmiddels als een opa, nee een echte opa bleek te zijn voor kinderen. En alles viel op zijn plaats.
Hoe graag had hij dit nieuws met zijn moeder willen bespreken, haar willen vragen wat er precies is gebeurd, of zij het wist, of zijn overleden vader het wist. Maar hij kon de antwoorden wel raden.
Hij was 34 jaar en belde voor het eerst in zijn leven een advocaat. Hij wilde zijn achternaam wijzigen. We maakten een afspraak en hij vertelde dat hij niet meer de naam van zijn overleden vader wilde dragen maar van zijn echte vader. Hij vertelde mij zijn verhaal en overhandigde mij de DNA test van enkele maanden eerder. Wat aanvankelijk begon als een achternaamwijziging werd uiteindelijk een ontkenning vaderschap procedure van zijn overleden vader en een gerechtelijke vaststelling van zijn echte biologische vader. De achternaam zou wijzigen in die van zijn moeder en met een instemmingsverklaring van zijn biologische vader, naar die van hem. Zo zou niet alleen de achternaam wijzigen zoals hij wilde maar zou ook eindelijk de juridische werkelijkheid in overeenstemming zijn met de feitelijke werkelijkheid.
Er volgde een procedure en de rechter wees de verzoeken toe. Wat een vreugde en wat een opluchting voelde hij. Voor het eerst in zijn leven wist hij wie hij echt was en voelde het alsof hij gewoon zichzelf kon zijn.
Meer weten? Kijk hier!